இணையத்தால் சாதிக்க முடிந்த ஒரு சிறு வெற்றி!

நாம் மனித நேயம் குறித்து பேசுவதன் வெற்றி - செயலில், செயல்பாட்டில் வெளிப்பட வேண்டும் என்பது என் ஆதங்கம். குறிப்பாக, தீண்டாமை எதிர்ப்பு, தொழிலாளர் உரிமைகள், பெண் விடுதலை உள்ளிட்ட நோக்கில் பேசுகிறவர்கள் - தன் சொந்த வாழ்க்கையிலிருந்து மாற்றத்தைத் தொடங்க வேண்டும்.

துபாய், ஷார்ஜாவில் நாட்டில் பணியாற்றும் Sathish Joe - ஒரு பொறியாளர். அவருக்கு கீழ் 34 தொழிலாளர்கள் உள்ளனர். முதலில் நிறைய பேசுவோம், தொழிலாளர் உரிமைகள் குறித்து எதையாவது செய்ய வேண்டுமென அக்கறையோடு பேசுவார். ஆனால், அங்குள்ள நிலைமை அதற்கு உகந்ததில்லை என்று வருத்தமும் மேலிடும்.

இந்த நிலையில், பேசிப் பேசி சோர்வுற்று - தொடர்பிலிருந்தே காணாமல் போய்விட்டார். சில நாட்கள் முன் அவரிடமிருந்து இணைப்பில் உள்ள புகைப்படம் வந்தது. அவர் பணியாற்றும் பெயின்ட் நிறுவன தொழிலாளர்களுக்கு 'சுவாச' காப்பு கருவி ஏற்பாடு செய்ய நிறுவனத்தில் போராடி பெற்ற அனுபவத்தைச் சொன்னார்.

சதீஸ் குவாலிட்டி கண்ட்ரோலர் - பாதுகாப்பு அதிகாரி இன்னொருத்தர் இருக்கிறார். எனினும் இதுவரை பேப்பர் மாஸ்க் தான் கொடுத்திருக்கிறார்கள். இப்போது கொடுக்கப்பட்டுள்ள மாஸ்க் 600 டாலர்கள் வருமாம். முதலில் இந்த கோரிக்கையை வைத்தவுடன் வந்த எதிர்வினை என்ன தெரியுமா? 'உன் வேலை இது இல்லையே!' என்பதுதான். அவர், இல்லை இதுவும் என் வேலைதான் என விளக்கம் கொடுத்து - இந்த வசதியை பெற்றுக் கொடுத்ததை சொன்னார்.

இந்தியாவிலும் பெரும்பாலான பெயின்ட் அப்ளிகேசன் நிறுவனங்களில் இத்தகைய பாதுகாப்பு இல்லாத நிலையில், தேவையான முன்னேற்றம்தான்.

இப்போது, அந்த தொழிலாளர்களை மாஸ்க் பயன்படுத்தி வேலைபார்க்க பழக்க வேண்டும். ஹெல்மெட் போடுவது போல, அசவுகரியத்தைப் பார்த்து பயன்படுத்தாமல் விட்டால் - உடல் நிலை மோசமாகிவிடும். இந்த வசதியும் காலாவதியாகிவிடுமே.

தொழிற்சங்கம் ஏதுமற்ற அந்த பன்நாட்டு நிறுவனத்தில் - தனக்குறிய வாய்ப்பை பயன்படுத்தி செய்த ஒரு சிறு பணியை பகிர்ந்துகொண்ட போது - நெகிழ்வாக இருந்தது. இன்னும், ஏராளமானவர்கள், சின்னச் சின்னதாய் மாற்றங்களை முன்னெடுத்தால் - இந்த பூமியைப் புரட்ட முடியாதா என்ன??

நம்மிலிருந்து தொடங்குவோம் ...

( Gunavathy Makizhnan மகிழ்நன் பா.ம என அனைவருக்கு வாழ்த்துகள்)

மாற்றுத் திறன் X ஊனம் ?

ஊனமுற்றோரை, மாற்றுத்திறனாளி என்று அழைக்க நாம் பழக்கப்பட்டு வருகிறோம். குருடர், செவிடர் என்பதை விட - மாற்றுத் திறனாளி என்ற வார்த்தை நேர்மறையாக இருக்கிறது.

அதே நேரம், வார்த்தையை மட்டும் நேர்மறையாக மாற்றிவிட்டு, அவர்களின் உரிமைகளை காற்றில் விடும் போக்கும் இல்லாமலில்லை.

எத்தனை பொது கட்டடங்களில் சறுக்குப் பாதைகள் உள்ளன? எத்தனை தொலைக்காட்சி நிகழ்ச்சிகளில் காதுகேளாதோர் புரிந்துகொள்ள வழிவகை உண்டு? எத்தனை சாலைகளில் பார்வையற்றோர் நடந்து செல்லும் விதத்தில் நடைபாதைகள் பராமரிக்கப்படுகின்றன? எத்தனை கழிப்பிடங்களில் ஊனமுற்றோருக்காக சிறப்பு வசதிக இருக்கின்றன??

ஒருவர் ஊனமடைவதை இயற்கை தேர்வு செய்கிறது. அல்லது அவசர வாழ்க்கை ஏற்படுத்தியுள்ள சூழல் மாசுபாடுகள் முடிவு செய்கின்றன. மனித சமூகம் ஆரோக்கியமாக வாழ வேண்டுமானால், ஊனமுற்ற ஒரு பகுதியினர் உருவாவது இயற்கை என்கின்ற நிலையில் - அவர்களுக்கான சிறப்பு வசதிகளை ஏற்படுத்திக் கொடுப்பது நம் அனைவரின் கடமையாகும்.

இனி ஒரு ஊனமுற்றோரை சந்திக்க நேர்ந்தால் - அவரின் மாற்றுத் திறன்களை மேம்படுத்திக்கொள்ள ஏதாவது செய்தோமா? என்ற கேள்வியை எழுப்பிக் கொண்டே - மாற்றுத் திறனாளி என்று அழைக்க முற்படுவோம்.

இழிவைச் சுமக்கும் இந்தியப் பண்பாடு !

தன் மனக் குறைகளை பிறரின் இழிவாகப் பார்க்கும் நோய்தான் இங்கே வியாபித்திருக்கிறது.

#அரவாணி அல்லது திரு நங்கை - என்ற பிறப்பை ஒரு மனிதன் தானாக தேர்வு செய்வதில்லை. அரவாணியாக ஒருத்தருக்குள் ஏற்படும் மாற்றம் எந்த வகையிலும் பிறருக்கு துன்பம் செய்வது அல்ல. ஆனாலும், காரணமேயின்றி அவர்களை இழிவாகக் கருதும் குற்றத்தை பலரும் செய்துதான் வருகிறோம்.

அரசு கொடுக்கும் படிவத்தில், அநாகரிகமான திருநங்கைகள் ஏற்க மறுக்கும் குறியீட்டை பயன்படுத்தியிருப்பதை - என்னவென்று சொல்ல?

நேற்றுமுந்தினம் மதியம் பெண் சிசுக் கொலை தொடர்பான தொலைக்காட்சி விவாதம் நடந்தது, தஞ்சாவூரில் இருந்து ஒரு நண்பர் பேசினார், “என்ன இருந்தாலும் பெண்கள் நடந்துகொள்ளும் விதத்தை மாற்றிக் கொள்ள வேண்டும். அவர்கள் ஆண்களை ஈர்க்கும் விதத்தில் உடை, நடைகளை அமைத்துக் கொள்ளும்போது. அவர்கள் பாதிக்கப்படுவது தவிர்க்க முடியாதது” என்றார்.

இந்த இரண்டு சம்பவங்களுக்கும் - ஆதிக்க மனோபாவம்தான் காரணம் என்றுபடுகிறது. - ஆணுக்குள், பெண்ணின் கூறுகள் வந்தாலே அவர்களை இழிவாகக் கருதுவதும். இயல்பான ஆண், பெண் இனக் கவர்ச்சிக்கு கூட ’#பெண் உடலை’ குறையாகச் சொல்வதும்...

நம்மிடம் சரியான புரிதலும் கட்டுப்பாடும் இல்லாத போது - பிறர் மீது குற்றத்தை தள்ளிவிடுகிறோம். ‘முள் குத்தியது’ என்ற சொற்றொடரில் - முள்ளை மிதித்த உண்மை மறைந்துபோகிறது என்று சொல்வார்கள்.

# எத்தனை ஆண்டுகளாக - இந்த #இழிவுகளை நம் பண்பாடு சுமந்துகொண்டிருக்கப் போகிறது??

உத்தர் கண்ட் - உதவி செய்ய கரம் நீட்டுவோம் ...

ஆயிரக்கணக்கான மக்களின் உயிரைப் பலிவாங்கியிருக்கும் உத்தர்க்கண்ட் பேரழிவால் பாதிக்கப்பட்டுள்ள மக்களுக்கு எனது அனுதாபங்கள் ...

காட்டாற்று வெள்ளமாய் பாய்ந்தோடும் நதியின் சீற்றத்தில், சீட்டுக்கட்டு போல வீடுகள் சரிந்து விழுகின்றன. சிறுகச் சிறுகச் சேர்த்த செல்வங்களை கரைந்து செல்ல - கரகிறார்கள் ஒவ்வொரு மனிதஹும்.

2004 ஆம் ஆண்டு சுனாமி பேரழிவிலிருந்து, கடலூர் புயல் வரைக்கும் மனதில் வந்து அகல்கிறது. ஒரே ஒரு வீடு, எனக்கென ஒரு உலகம் - என்று வாழ்ந்துகொண்டிருந்த எத்தனை மனிதர்கள் - இந்தப் பேரழிவில் சிதைந்து போயிருப்பார்கள்.

சுனாமி பாதிப்பிலிருந்து மக்களை மீட்க - மத்திய அரசு ராஜிவ்காந்தி மறுவாழ்வு நிதியத்திலிருந்து ரூ.4 ஆயிரத்து 500 கோடி ஒதுக்கியது. மேலும் பல தன்னார்வ உதவிகள் வந்தன. கரையெல்லாம் பிணங்களாய் ஒதுங்கி நிற்க - பாதுகாப்பாய் இருந்த கோவை, ஈரோடு, திருப்பூரின் வாலிபர் சங்கத் தோழர்கள் அவைகளை அகற்றிக் கொடுக்க ஓடிச் சென்றார்கள்.

அதே நேரத்தில், சிமெண்ட் மீதான பங்குகளை விலையேற்றியது பங்குச் சந்தைகள். என்.ஜி.ஓக்கள் பலவும் - உதவி நிதியில் ஊழல் செய்ததும் நடந்தது.

பேரழிவுகளின் போது. மனிதன் விழித்துக் கொள்கிறான். பிணந்திண்ணிகளும் கூடுகின்றன.

உத்தர்கண்ட் - பலிகள் நம்மில் பலரை உலுக்கியிருக்கலாம். இடந்த அழிவுகளை - இயற்கை மட்டும் தீர்மானிப்பதில்லை.

உலகின் 99 சதவீத கனிமச் சுரங்கங்கள் - வெறும் 2 சதவீத மக்களின் தேவைகளுக்காக சுரண்டப்பட்டுக் கொண்டிருக்கின்றன. - நமக்கு வசதிகள் தேவை - ஆனால், அதில் ஒரு திட்டமிடல் வேண்டும். லாபத்தை மட்டும் நோக்கமாய்க் கொண்ட இன்றைய சமூக அமைப்பால் - அந்த நிதானமான சிந்தனையை மேற்கொள்ள முடிவதில்லை.

”இமயச் சாரலில் ஒருவன் இறுமினால்
குமரி வாழ்பவன் மருந்து கொண்டோடுவான்”
-என்றார் பாரதிதாசன்

#சிந்தனைக்கு நேரம் ஒதுக்குங்கள். - முடிந்தவர்கள் மீட்பு உதவிகளுக்கும் கரம் நீட்டுங்கள்.