இன்றும் மறையாத பிம்பம்: 'ஆயிரத்தில் ஒருவன்'

“ஆட்சியாளர்களை மாற் றுவதல்ல, அவர்களின் மனங்களில் மாற்றங்களை ஏற்படுத்த வேண்டும்” என்று புரட்சியாளர்களிடம் வாதம் செய்கிறார் எம்ஜிஆர். ஆனால் அந்த நாட்டின் சர்வாதிகார அரசு அவரையும் புரட்சியாள ரென்று முத்திரையிட்டு, அடிமையாக விற்க உத்தரவிடுகிறது. கன்னித் தீவுக்கு எடுத்துச் செல்லப்படும் வழியில், தானும் புரட்சிப் படையில் சேர்வதென எம்.ஜி.ஆர். முடிவு செய்கிறார்.

அடிமைகளைப் பயன்படுத்திக்கொள்ள முன் வரும் எல்லா ஆட்சியாளர்களும் இறுதியில் துரோக முடிவையே எடுக்கிறார்கள். ஆனால், இந்த சூழல்களையெல்லாம் வீரத்தோடும், விவேகத்தோடும் சந்தித்து வெற்றி மகுடம் சூடுபவர்தான் ‘ஆயிரத்தில் ஒருவன்’.

1965ஆம் ஆண்டு வெளியான இந்தப் படம், மக்கள் விரோத ஆட்சியாளர்களை வீழ்த்தச் சிறந்த பாதை வன்முறையா, மன மாற்றமா என்ற விவாதத்தை வசனங்களின் வழியே நடத்து கிறது. அரசியல் விவாதம் தவிர்த்துப் பிற சமூகப் பிரச்சனைகளையும் படத்தில் காண முடிகிறது. ஆனால் அவை விவாதிக்கப்படுவதில்லை என்பது முக்கியக் குறைதான்.

தன் சொந்த மகள் கடத்தப்பட்ட பிறகும், செங்கப்பன் எந்த எதிர்வினையும் செய்யாதது தொடங்கி திரைக்கதையிலும் குறைகள் உண்டு. காட்சியமைப்புகளை உற்று கவனித்தால் தான் தள்ளிவிட்ட மரத்துக்கு முன்பாகவே ஓடிச் சென்று, மரத்தை முதுகில் தாங்கி, இளவரசி யைக் காப்பாற்றுவதில் தொடங்கி, விஷக் கத்தியால் குத்துப்பட்ட முதுகில் வாய் வைத்து உறிஞ்சுவது வரை பட்டியலிடப் பிழைகள் இருக்கத்தான் செய்கின்றன. ஆனாலும், வரலாறாகிவிட்ட அந்தக் காட்சிகள் நமக்குள் ரசனை உணர்வைத்தான் ஏற்படுத்துகின்றன.

50 ஆண்டுகள் கடந்துவிட்டன, தொழில் நுட்பம் எவ்வளவோ மாறிவிட்டது, ரசனையும் மாறியிருக்கிறது. இரவுக் காட்சியில் முதல் வகுப்பு இருக்கைகளில் கூட்டமில்லை, ஆனால் முன் இருக்கையில் அமர்ந்தபடி, அடுத் தடுத்த காட்சிகளை சத்தமாக விவரிக்கும் மனிதர்களுக்குப் பஞ்சமில்லை. இதுதான் எம்.ஜி.ஆரின் வெற்றி. அடிமைப்படுத்தப்பட்ட மக்களின் ஆற்றா மைக்குக் கொடுக்கப்பட்ட உள்மனப் பிம்பமாகத் தெரிகிறார் அவர். அந்த மக்களே வரலாற்றின் உண்மையான நாயகர்களாக உருவெடுக்கும்வரை, எம்ஜிஆர் பிம்பம், உயிர்ப்புடன் இருக்கும்.

நன்றி தி இந்து 16.03.2014

வாகை சூடிட ... வா தோழா ...!

மூடத்தனங்களும், ஏழ்மையும், அறியாமையும் ஒருசேரக் குடிகொண்டிருக்கும் கிராமம் அது. கிராமம் முழுவதும் செங்கல் சூளை. சூளையை அமைத்துக் கொடுத்த சூத்திரதாரிக்கு இப்போ புத்தி பேதலிச்சிடுச்சு. ’நாம பார்த்து வாழ்ந்த காடு, சூளைக்காக வெட்டி வெட்டி இப்போ குருவிக்கும் கூடில்லாத செம்மண் புழுதியாகிப் போச்சேங்கற வருத்தத்துல...!’ அவர் அப்படியாயிட்டாரு. அவர் போனா என்னங்க, ஆண்டை இருக்காரு, அவரு குடுக்குற அட்வான்சு பணம் இருக்கு, காலமெல்லாம் அவருக்கே உழைச்சுக் கொட்டி பொழச்சுக்கலாம் என்ற நம்பிக்கையில் வாழ்ந்தாங்க அவங்க .... இப்படி அடிமைகளா வாழ்ந்த மக்களைத் தேடி, ஒரு ஆசிரியரும், ரேடியோ பெட்டியும் வருகிறது.

நவீன கருவிகளும், கல்வியும், மனசு நிறைந்த மனித நேயமும் கொண்ட ஒரு இளைஞனின் ஆளுமை, அந்த கிராம மக்களின் காலத்தையே புரட்டிப் போடுது. சுறுக்கமாச் சொன்னா, பண்ணையடிமை நிலையில் சிக்கித் தவிக்கிற மக்கள் எப்படி தங்கள் உழைப்பிற்கு கூலி கணக்கிட்டு வாங்கும் உரிமையை அடையறாங்கன்றதுதான் கதை.
 
இன்னமும் இந்தியாவின் ஏராளம் கிராமங்கள் இப்படி சுதந்திரமே பார்த்திராத கிராமங்களாய் இருக்கின்றனவே என்ற மனப்பாரமும், இந்த நிலையை மாற்றிட நாம் மனதுவைத்தால் முடியும் என்ற நம்பிக்கையையும் ஒருசேர விதைக்கிறது படம். இயக்குனர் சற்குணத்திற்கு பாராட்டுக்கள். படத்தின் உணர்வுகள் அனைத்தையும் சிந்தாமல் சிதராமல் வடித்திட்ட இசையமைப்பாளர் ஜிப்ரான், ஒளிப்பதிவாளர் ஓம் பிரகாஷ், கவிஞர் வைரமுத்து உள்ளிட்ட அனைத்து தொழில்நுட்பக் கலைஞர்களுக்கும் வாழ்த்துக்கள்.

படத்தில் முத்திரைபதிக்கும் இன்னொரு விசயம் என்றால் கதாநாயகி இனியா, ’இதுதான் தமிழ்நாட்டு அழகு’ இப்படி ஒரே வரியில சொல்லலாம். ஆனாலும் அதுமட்டும் போதாது, படத்துல வாரதுபோலவே, கண்டெடுத்தான் காட்டு கல்லுக்கு இணையா வேறெதுவும் நிக்காதுங்கறது எத்தனை உண்மையோ, அதைப் போலவே இந்த நாயகியின் படைப்பை மிஞ்சிட இன்னொரு படைப்பு அத்தனை சீக்கிரம் வெளிவந்திடாது.

இந்தப் படத்தைப் பார்த்து உங்களுக்குள் ஒரு கிளர்ச்சியும், பாலை வனத்தின் நடுவே ஏராளம் தண்ணீரைக் கண்ட தவிப்பும் ஏற்படுமானால், நாம் தோழர்களாகிவிட்டோம் என்றுதான் சொல்ல வேண்டும்.

படம் திரையரங்கிலேயே வாகை சூடும் என்று நம்பிக்கையோடு சொல்லலாம். தொலைக்காட்சிகளில் விளம்பர இடைவேளைக்கிடையே திரையிடப்படும். இருந்தாலும், கிராமங்களின் ஒவ்வொரு வீதிகளிலும், கல்லூரி இளைஞர்களின் மத்தியிலும் ஒரு இயக்கமாகவே எடுத்துச் செல்ல வேண்டும். கதை நடக்கும் களம் 1966களின் துவக்கம். சுதந்திரம் 1947இல் கிடைத்திட்டதா சொன்னாலும், அந்த கிராமத்திற்கு இந்தப் படம் முடியும் தருவாயில்தான் சுதந்திரமே சென்று சேர்கிறது.

இப்படி, இதுவரைக்கும் சுதந்திரமே சென்றடைந்திடாத கிராமங்கள் ஏராளம் இருக்கின்றன. உரிமைகளையே அடைந்திடாத மக்கள் கோடிக் கணக்கில் இருக்கிறார்கள். அங்கெல்லாம் வெளிச்சம் பற்ற வேண்டுமானால், இந்த நெருப்பு நமக்கு உதவிடும்.